Yağmurun çığlıkları benimle birlikte ve ben, serin bir ahşap evdeyim. Hırslı hırslı akıyor damlalar çünkü hayatın yorgunluğunu ve benliğin ikilemlerini taşıyorlar durmaksızın. Bu gece diğer gecelerin aksine çok daha sıradan şekilde özel hissediyorum. Kendimden uzak kalmanın cezasını çektiğim gibi, yarınımda kendi kendimin içinde var olmanın sefasını çekiyor olacağım. Sıradanlıkları ve aynılıkları tekrar tekrar terk etmeli […]
Mide dolusu sessizlik, Çünkü ben bu şiiri kusarak yazdım Ağırlığın çöküntüsü Gelmeyen uyku, gitmeyen civan Ben bu şiiri sana yazdım Girmeyeyim diye rüyalarına Öykünmelerim seğiriyor yokluğunda Ödümü koparıyorsun Yüreğim ağzımda, Çift dikişli kotumla Korunmasız Savunmasızım Ellerim kenetli biçemlere Sonsuzluğu var etmeme on kala Derin bir uykuya Çok susadım Yorgun ve biçemliydim, Canlı ve pürüzlüyüm Ölümlü
Özlemle açtım gözlerimi. Uykuyla uyanıklığın arasında tanımsızdım. Özlediğim bir hissi kucaklamak içindi yalnızca, uyanmak. İnsanın içinde bulunan serzenişlerden biriydi. Çekip gitme isteğiydi bu ve ben dayanamazdım. Düşünüp taşınmak anlamsızdı, çünkü anlam oradaydı ve beni bekliyordu. Anlam öyle bir yerde bekliyordu ki… -biçimsiz -kararsız -uçarı veya kaçarı Tekrarlayan bir anlık hareketlerin toplamı. Bu bilgelikti. Sonsuzluğu hissetmenin
seçimsizliğin önünde eğilirken, ölüm hevesliydi sevgi ağırlıktı dönüşüm baştan biçilmişti suskundum. bir kere daha aldım yanılgısız mürekkebi. dudaklarıma değdirdim, omuzlarımda gezdirdim, üzerine eğildim, suskunluğumu bozdum. karanlık çöktüğünde, süratliydim, sürüyordum, artık hevesliydim. yoldaydım.
omuz aşağıyurdum başağıevinin kavşağıve semtinin pazarı onlardı hep çağrışımları arttıransonlardı hep fırtınaları koparan başlamayan şey son bulamazdıben başlayan bir şey değildimben son bulamazdım söyledim yine deonlara,onların en sevdiği kuyucuklarında,sevdiğimi onları zerdüşt alır gider başını yol aşağıköprü boyunca yol görünmezgörünmeyen yolları olan bu insancıklarsussalarda söz dinlemezler hadi bi dinletelim!e hadi bi dinleyelim! ben yolun aşağısında ikenöpmedim
insanın sessiz değişimi güneşin batımında kavrulur sessiz ama yankı uyandıran bir değişim insanın amansız değişimi nedenlerini bilerek adım attığında, doğruya varmayı tattığında, bazen de en ehemmiyetsiz zamanda, buluverir insanı o sessiz değişim bir gün uyanıverir terler içinde, korkularla, küçük bir sessiz yanılgıyla, zaman üzerinden mi geçti? nefesi mi kesildi? o, kendi, mi (?) kendi yolundan
Yol tek kaynağımdı, devam etmek için bir sebebimin olduğu. Hayat acı bir duvar resmiydi, zamanla soyulan. Tam şimdi soyguna uğratacaktım hayatı, hep cesur olan olacaktım. Bir gün erecektim yolun hakikatine ve kilometreler tükenmeden ulaşamayacaktım ona. Zora sokacaktım kendimi doğruyu ararken. Beni bekleyen bir şey olacaktı hep yolda, hep tatmak istediğim bir şeyler olacaktı orada. Sönmeyen
dişlerimi sıkıyorum yürüyorum karmakarışığım, rüzgar ensemde deniyorum -işte tüm varlığım soyut şimdi durdum, rüzgar da dur(ur)du en sıkıcı şiiri yazıyordum deniyordum -çünkü sürekliliği olan bir şeydi var olmak- sürekli, süratli, sürreal(!) -biliyordum anlaşılmanın zorluğunu- rüzgar süreklileşti sözcüklerim gittikçe karmaşıklaştı(!) -anlatılmak istenenleri hep satır arasında belirtmek diye bir şey vardı- derin bir varoluşun izindeyim, peşine düştüm
