Çok fazla yazan biri değildim hiçbir zaman. Yazar da denmezdi zaten bana. Ben öyle karalıyordum iki üç satır bir şey sonra gönderiyordum birkaç yere. En kötü ihtimalle elimde tutuyordum. Sanatı her gün icra edecek kadar heyecanlı da değildim, sanatı odak noktası yapacak kadar meraklısı da değildim. Her zaman büyük bir tüketici olmama rağmen maalesef üretim […]
Nefertiri yola çıktığında karnında Luxor’dan kalma antik bir yaşam taşıyordu. Yolculuk başlamadan önce bitecek sandığında karnı şişiyordu. Karnındaki arketipler canlanıyordu. Göğsü pembeleşmişti. Güneş erildi, Ay dişildi. Doğu’ya yaptığı gezi Kadeş Savaşı’nı andırıyordu. Hititler’in fırtına tanrısı Teşup karnındaki hiyeroglifleri görmüştü. Bin tanrılı topraklarda tek başına ilerliyordu. Bazı zamanlar annesiz bir çocuk gibi hissediyordu. Güneş tam tepedeyken
Yolun Mistik Kadını Read More »
Çok fazla insanın haberdar olmadığı bir sahilin kenarında ufku karşıma almış düşünüyordum. Arkamda sonradan sessizleşmiş bir orman, önümde bir derya, bir yandan da gözlerimi ufka dikmiş bir halde kendim, kendimle beraber oturmuş, düşünüyordum. KENDİMİ ÖZGÜR HİSSEDİYORDUM Çakıllı yollardan, sarp kayalıklardan dolayı aşınmaya yüz tutmuş sandaletlerim, yola çıktığım günden beri gerçek rengini unuttuğum kargo cep pantolonum,
Ufka Ufak Bakışlar Read More »
Bir barda çalışıyorum. Gece hayatını seven insanları sarhoş etmek görevim. Kokteyllerimden zevk alınmasını ve kişinin ikinciyi hatta üçüncüsünü istemesini sağlamak asli amacım. Bir barın barında çalışıyorum yani. Öyle müşterilerle falan muhatap değilim. Aksine kendi küçük bölgemde uzaktan izliyorum onları. Her gece içişlerine, gülüşlerine, ağlayışlarına, kusmalarına şahit oluyorum onların uzaktan. Yanlarına yaklaşmadan -yanıma yaklaşmalarına müsaade etmeden-
Şehir, şehir ışıkları gözlerimizi alıyorGün, gün ışıkları aklımızı çeliyorŞimdi, şimdi kertenkele deliğinden çıkıyorHaiku, haikuZamanıdırSonunda içinden gelen Artık söyleyecek bir şeyi kalmayanlar için 1 hafta boyunca her gün sonunda, ağızdan çıkmış haikular yazıldı.Deneysellik neredeyse orada varolanlar için haikular yazıldı.Çıldıranlar, yalnızlaşanlar, yıldızlaşanlar için haikular yazıldı.Rock’n Roll, Zen ve Neo-Beat kuşağı için haikular yazıldı.Jack Kerouac’a ithafen… 2 gün
Mavidir hüzün Hiçken hiç kere Hıçkırıklar içinde Sokuldum arka pencereden İçindeki yere Sarıldım sandım Sakin bir düzlükte Koşarak ve yakalamayarak Sakindir hüzün Adından çıksın Bir başkası Hayatın korkan Personası Dahice terkedilmiş Issız nirvanası Yalın ayak ve koşarak Sonsuzdur hüzün Uluyorum sana Gökyüzünü Kırmızı toprakta Süzülüşünü Fasulye sırıkları arasında Gülüşünü Koşarak ve korkmayarak İsyandır hüzün Nerede
Matt and Prunel, a couple, hitchhike from France to an adventurous unknown in pandemic world. Yoldaprojesi met with them when they were in Turkey. While the road was writing their stories by itself, they certainly had something to say. Matt puts it very well “There is no guide for hitchhiking life, just take your staff
PANDEMIC WORLD HEROES Read More »
Rüya Görme ve uyanık olma olguları tamamıyla farklı şeylerdir. Şunu dene: Her gece, uykuya dalarken, yarı uykulu, yarı uyanıkken, yavaşça uykunun derinliklerine dalarken kendi kendine “Onun bir rüya olduğunu hatırlayacağım” diye tekrar et. Uykuya dalana kadar bunu tekrar etmeyi sürdür. Birkaç gün alacak ama bir gün şaşıracaksın: Bir kez bu fikir bilinçaltının derinlerine girdi mi
GECE VARDİYASI – OSHO Read More »
insanın sessiz değişimi güneşin batımında kavrulur sessiz ama yankı uyandıran bir değişim insanın amansız değişimi nedenlerini bilerek adım attığında, doğruya varmayı tattığında, bazen de en ehemmiyetsiz zamanda, buluverir insanı o sessiz değişim bir gün uyanıverir terler içinde, korkularla, küçük bir sessiz yanılgıyla, zaman üzerinden mi geçti? nefesi mi kesildi? o, kendi, mi (?) kendi yolundan
Yaşamım boyunca birçok defa, birçok yere gizli yolculuklar yaptım. Beni tanıyan ve benden bir haber almayı kendisine görev edinmiş bir grup insana okula gittiğimi söylerken, işte olduğumu ya da herhangi birisiyle bir yerlerde oturmuş kahve içtiğimin haberini verirken hep yalan atıyordum. Aslında o an otobüste ya da otostop çektiğim kıllı bir adamın aracında yolculuk ediyordum.
“Yazmalıyım.” diyordum kendi kendime. “Ne olursa olsun, yazmalıyım. Yazmazsam eğer; dilimin ucuna dahi getiremediğim bu düşünce ordusu, uzun süreli uykusundan uyanmış, kızgın ve aç bir ejderha gibi ruhumu kemirmeye başlayacak. Yazmalıyım!” diyordum ümitsiz bir şekilde önümde duran bomboş sayfaya bakarken. Önce dakikalar aldı tek bir kelime yazabilmek. En başta, hiç umursamadığım o okuyucu kitlesinin okumasını
Bugünden başlamak gibi bir huyum var. Olağan şeylerin temsilini sahnelemekten öteye gitmedim hiç. Varsın hiddetle, tiksintiyle ve küçümsemeyle karşılanayım. Olmayan tahakkümleriniz bir kapitalist balondan ibarettir. Üstüme alıyorum şimdi hepsini. Bir düzen olmadan, bir sonraki varsın-x’li TAHAKKÜMÜNÜZ artık benim. Mülkiyetten sıyrılmadan ya da mülkü metalaştırmadan önce ruhbilimsel çözümleme yapmam şaşılacak bir durum değildir; En azından benim
PsiKozmos: Bir Ters Yön Diyalektiği Olarak Anlaşıl(a)mamayı Yazmak Read More »
