Fuzzy Logic

Kararsızlık düzleminde ilerlerken önüne taş koymamak gerek. Kararsızlık yorar, kararsızlık beynini yer, kararsızlık ikilemdir, hastalıktır.

İyileşmeliydim.

Durdum ve gökyüzüne baktım. Bulutlar tek yöne hareket ediyordu.

Bir his geldi aniden. Tamam benim yolum bu dedim.

Sonra mantığım bulandı. Bulanık mantığın belirsizliğiyle yola koyuldum. Bu bildiğim ilk zihin göçümdü. İyileşmenin olasılığı ya sıfır ya da bir idi. Belli belirsiz ilerlerken Zadeh’in belirsizliğine düştüm. Artık ya sıfır ya da bir değildi. Olasılıksal tabularım yıkılmıştı. Yolumun ya sıfır ya da bir olamayacağını, ek yolların da bu iyileşmeyi fırsata çevireceğine inanmaya başladım. Artık mavi sakalın iki yoluna inanmıyordum. Yol uzundu, seçenek çoktu. Belki bu göç ruhumu yoracaktı, belki de bu bulanıklığın içinde kaybolacaktım.

Derinlerimde bir yerlerde, hep garip içgüdüsel bir dürtü vardı. Adını hiç koyamadığım, tanımlayamadığım ve ortaya çıkaramadığım. Belki bu göçte ortaya çıkarsa, bulanıklık içinde sıkışıp kalmak yerine, beni sıfırın ya da birin değil, iyi ya da kötünün de değil, bir nephilim iradesine sürükleyebilecek güçteydi.

İrademin zayıflığını test etmek üzereydim. Bulanıklığın içinde mantıklı düşünmek epeyce zor gibiydi. Önsezilerim artık bu raddede işe yarayamayacak kadar zayıf düşmüştü. Bulanıklıkta daha fazla kalamazdım. Çıkış yolunu bulmanın ne kadar süreceği hakkında bir fikrim de yoktu.

Çaresizlik hissine kapılıvermiştim. Bildiğim tek şey, bu bulanıklıkta, ruhumda güç negasyonu gerçekleşecek olmasıydı.

Tekrar başa dönüyormuşum gibi, pes etme dürtülerim harekete geçmeye başladı. Bir yola koyulmuş olmanın heyecanını bastırmamak ve yolun sonunu görmek istiyordum. Belki sonu yoktu. Açıkçası sonlu ya da sonsuz olması da umrumda değildi. Ben hangi bendim? Bu sorunun cevabını arıyordum zaten. Hala bu yolda ilerliyorum. İyileşmeye çalışıyorum.

Sanırım sonu olmayan bir yoldayım.