Yol tek kaynağımdı, devam etmek için bir sebebimin olduğu. Hayat acı bir duvar resmiydi, zamanla soyulan. Tam şimdi soyguna uğratacaktım hayatı, hep cesur olan olacaktım. Bir gün erecektim yolun hakikatine ve kilometreler tükenmeden ulaşamayacaktım ona. Zora sokacaktım kendimi doğruyu ararken. Beni bekleyen bir şey olacaktı hep yolda, hep tatmak istediğim bir şeyler olacaktı orada. Sönmeyen tek heyecanımdı yol. Beni tüketmeyendi, tüketemediğim. Nefesimdi, en açık zihnimdi. Öyle bir nefes alacaktım ki! Unutacaktım varlığı, yokluğu ve Pessoa’dan bana uzanan her şeyi. Yol, yalnızca, huzurlu bir sonsuzluk olabilirdi. Bir şey bulabilme umudunu hissetmekti yolun kendisi, erişilebilir ve açıktık yolda, ve yol da açıktı.
-kendine koyduğun engelleri aşmak içindi-
-sınırsız değil sonsuz olmak içindi-
-anlamın kaynağını bilinçli bir şekilde metaforlaştırmaktı-
yol, yaşamın asıl kaynağıydı, işte.
