Meseleye varamamak

Bıktım artık sabahları dalga seslerinin üzerinde uçuşan kuşlardan başka bahsedecek bir şey bulamamaktan,

Orman yollarındaki çam kokularının yorgun ruhuma karışmasından

Dalından kopardığım mürdüm eriğiyle bir sigara altı yapıp güne başlamaktan,

Yoldan geçen motosikletlerin seslerinden ve onlara havlayan uyuz sokak köpeklerinden..

Masmavi denizin görünmeyen ufuk çizgisinde gökyüzüyle birleşmesinden,

Kahve bulamayıp yolda ikram edilen henüz demini almamış sulu çayın dilimi yakmasından

Karşılaştığımızda yüzüme bakan insanlara selam vermek zorunda olmaktan veya başını kaldırmayıp düz geçenlerden.

Biraz belimin ağrımasından dolayı başlayamadığım sabah sporlarından

Bir hevesle oltalarımı hazırlayıp çıktığım balık avından elim boş dönmekten.

O dünyanın en güzel kadınını özleyip durmaktan,

Uyanık kaldığım saatlerin yarıdan fazlasını boşlukta, sert bir sandalyede, dirseklerimi kirli bir masaya dayamış halde oturarak geçirmekten

Uzun uzadıya düşünüp anlarımı kaybetmekten,

Yemek yemeyip aynı zamanda kilo almaya devam etmekten..

..

Belki bir kahvaltı iyi gelirdi derin düşüncelere dalmadan,

Yalnızca yumurtamı çiğneyip

Kekiğin hoş kokusuyla harmanlanmış domates suyunu damaklarımda hissetsem.

Sahildeki kimliksiz çöpleri toplasam sert ve kirli masalarda oturmak yerine.

Canımı çıkarana kadar koşsam, yüzsem, pedal çevirsem..

Böyle kederlenerek ‘olmak’ fiilinden uzaklaştıkça

Bi boka yarayacağım da yok zaten şu dünyada

İnsan nedir, ne için var?

Şu bedenim, benliğim, zihnim.

Daha bunları kavrayamamışken nasıl inanırım radyoya, televizyona, internete.

Hepsi kıyıya vurmuş bir denizanasının rüyası değil mi?

İşittiğim dalga sesleri, kumun titreşimleri, içimde dolaşan sıvılar..

Gerçek olamaz tüm bunlar dedikten hemen sonra

Soruyorum kendime; nedir ki gerçek?