Affet

Üstüne kusulmuş bir şehir

gırtlağında kesif bir kaç travma tadı yağmurun.

Elleri cepte sanki kapkara bir duvara vuruyor gibi alnını sarhoşluk

aklının ayaklanmalarına intikam tavsiyeleri bırakıyor damla damla kan.

Biliyor, bir harita bütün pusulaları yener.

Berbat abartılarla özür dilemişti hep ondan Beyrut.

Medeniyetin damakta bıraktığı o teknolojik zavallıdır Bağdat.

Bir sözü teselli ediyor gibi yaşamak

ve masum tarzlarıyla inkar ediyor şeytanı çocuklar.

Pişkin tanrılar insafa geliyor, gelsinler.

Kulisler kadavra

sonbahar yaprak cesetlerinin havada uçuştuğu morg ve atlar kişniyor lağımlarda, duyuyor musun?

Ablukaya alınmış meydanların ortasına birer zafer anıtı gibi diktikleri makamlarıyla sokak lambaları.

Bende bakışları nefesli bir çalgıyı sahnesinde parçalayan kentli bir eksiklik

durduruluyorum yaka paça.

Korkak bir gecenin üçü.

Peki zaman bizi nasıl tanıyacak?

Perdeden sökülmüş çıplaklık

dumanı üstünde intikam ve eldivenlerime yapışmış kırlangıç tüyleri.

Kararlı bir asma kilit gibi biniyorum rüyalarda atıma.

Günahkar yataklar dikiyor tanrı.

Bu şiirin kimliği tarihlerdir şarap içiyor

inat ediyor tekrar tekrar ve homeros

gözlerini bana senin gövdenle vuran şehvetli kadraj.

Kin, masum bir elmayla başladı.

Affet, hiçbir silah kurşununu teşhis edemez artık.

Bilmiyor musun sen ayrıca,

ada çayı kokan namlular bile öptüm ben.

Şimdi, bütün kuşları mı vuruyoruz bu sancıyla?

Aykut Akgül