Evrim (Şiir)

Yıldızlar avucuna almış gökyüzünü

Kader sarmalamış güz dönümünü 

Ölümü hisseden ölümsüzlerin esareti bitmiş

Dipsiz kuyulardan çekilen sular zehirlenmiş,

İnsan evrimini tersten tamamlamış, ve-

Bahar dönemi bu soy için tükenmiş.

Benlik dışı kalan yaratıkların çağında,

Kalpten ve sevgiden yoksun robotların savaşı. 

Hırs,-ki bu hırslı bir bedenin sözü- bir bir,

Sindirerek çekmiş hayatın fişini. 

Kuşlar konmuş mezar taşlarının üzerine,

Serçeler gözyaşlarıyla yıkamışlar toprağı. 

Kulağı kesik adamın son sözü yankılanmış,

Uçsuz bucaksız cihanın dört tarafında. 

Okyanuslar sakinleşmiş ve bir karartıyla,

Bir duvarla kapamışlar içindekileri. 

Dağlar çatlamış orta yerinden,

Ağaçlar dökmüşler yapraklarını. 

Yapraklar yerde küle dönmüş de ulaşmışlar,

En başından beri istedikleri uçma dileğine. 

İnsanlar yok olmuş yer yüzünden. 

O insanların son bedeni dün gitti. 

Son insan ise yüzyıllar önce kayboldu. 

Yalnızlık oturmuş tahtına,

Yanındaki sedire koymuş özgürlüğü

Karşı tarafa geçmiş o sırada huzur. 

Yalnızlık oturmuş dünyanın başına. 

İnsan gitmiş,

Doğa uyanmış uykusundan o gidince. 

İnsan kalkıp gitmiş -çok bile kalmış zaten