Islak Saltanat

benim çehrem vicdanımdır

bir gün dünyanın en büyük sahnesine çıkıp

arkamdaki dev gibi bir orkestrayla

ulusa ağlamaktır hayalim

ruhum iç organlarımı bağışlamıyor

aslında korkunun tecrübeye faydası yoktur

ve ben ölmüşsem fuzuli kadınların tiyatral isyanlarıyla

ölmüşsem fazla oldu

en fazla hüzünlenmişsem diyeyim o zaman

boktan yere

ılık bir rüzgârın boğazına dayadığım

küflü bir sustalıyla asit yağmurları kusmuşsam

griyi renklerin tanrısı, siyahı ise Ademi yapmışsam

bütün rujları, ojeleri ve renkleri

dünyadan çıkarmışsam

burnumu kaşındıran

fırsattan istifade kokain intikamları

hiçbir işi baştan sona başaramamamın elebaşı olan

umutlar

gözaltı ve gözardı arasına sıkışmış varoşlar

elimin ellerinden düşmeye hazır titreyişi

ve ben seni çocuklarla vurdum

istediğin zamana kadar yaşa

yarıda kestiğim şu ıslak saltanat

sessizliğinden döller fışkıran yazılar

ciddiyetle delikanlı,

gülünce orospu olan anlayışı babaların

okyanuslar damlıyor mendiline

yuvasız kalmış mazimin

en güçlü itiraf zamansız olandır

ve itiraf, zamanında narkotik ekipleri

bütün sevdiklerimden daha çok benim farkımdaydı

ve akşam yemeklerine peşkeş çekerken kan kokulu teri

sırtımızın

atıyor kafam adaçayı kokulu bir kadına

ve Beyrut denen yeri haritada arıyorum

karınca yuvalarının tuhaflığı

ve her sevişmenin sonrasında

duş alanları anlamıyorum

parmak izi denilen mevzu da ilginç mesela

mesela tetiği çeken parmakta

barut kokusunun kalması

sesin bir cismi hareket ettirmesi

ve şefkat denilen şeyin

aslında hep bir şüpheyle kendine gelmesi

bilmiyorum çünkü ben pencerelere değil,

tül perdelerine inanıyorum

bana göre anlaşmazlığı çözmeye

İsa’yı çarmıha çivileyenlerden değil

dinozorları bu kanlı karadan

kimlerin sildiğini öğrenerek başlamalı

Aykut Akgül