Solgun Temenniler Senfonisi

yankılı uykular ve solgun adamlar senfonisi
bütün kusuru saydamlığından şarkıların
iyi huylu kokan bir fesleğen saksısına methiyeler düzüyorum
zaman, toprağın bol olsun

.

alkole bandırılmış ve bastırılmış manzalarar
şimdi bana çocuk kalbi denli uzaktır heveslerim
suyun gözlerinden söktüğüm kapağı tozlu temenniler
aylardan ise alabildiğine ritimsiz ezildiğim birkaç gece
kanımı siler gibi siliyorum rujunu dudaklarımdan
vücudum ruhumun kabartması, karartması ve tek kararsızı
kurduğum her düşün alnında ecel terleri
ellerimi güllerden adınla kopardığım bahçeler
gözlerindi gördüğüm ışık
her hesap günüyle kustuğum rütbeleri şeytanların
uzun bir yoldan geliyorum ve en az her ev tanır beni
bilmiyor musun, bir dizesi olsun mutlaka vardır her şiirin
kaşı gözü kanla kapanmış yerleri
yoksa bile olsun diye geldik biliniriz
ikinci bi emre kadar savrulmak bizim için en büyük şaheser
ellerin, park banklarından ve alt geçitlerden yapılma bir güftedir

.

etrafın cesetlerimle sarılı
çok dövdüler ve çok kıdemli kanadı güçsüz yerlerim
derhal hatalar yaptım ve asla göz ucuyla değil
kavradım ve çarptım yere belinden bütün sensiz güzelleri
kılıçtan geçirdim rüzgarı
rengini ben doğurdum sensizliğin
boşluğa bile baktıkça hayran kaldım bilinsin
ruhum, bedenimin uçuklayan sesi
sonrası ise, ne yazık ki kirpiklerin
ve lütfen beni unut, senden çok korkmuşum gibi

.

tıpkı dokundukça parçalanan sancılar gibi uykular
yankılı ve solgun adamlar senfonisinde
susmaktan başka tutamıyorum kimsenin elinden
kâr kalsın yanına gülümsediğim her şey

.

beni bırak sen hadi
şu kalabalığı dağıt
olanca güzelliğinle

Aykut Akgül