Yolun Mistik Kadını

Nefertiri yola çıktığında karnında Luxor’dan kalma antik bir yaşam taşıyordu.

Yolculuk başlamadan önce bitecek sandığında karnı şişiyordu.

Karnındaki arketipler canlanıyordu.

Göğsü pembeleşmişti.

Güneş erildi, Ay dişildi.

Doğu’ya yaptığı gezi Kadeş Savaşı’nı andırıyordu.

Hititler’in fırtına tanrısı Teşup karnındaki hiyeroglifleri görmüştü.

Bin tanrılı topraklarda tek başına ilerliyordu.

Bazı zamanlar annesiz bir çocuk gibi hissediyordu.

Güneş tam tepedeyken doğum sancısı geldi.

Likya topraklarına gitmek içten bile değildi.

Demokrasi ve çoğulculuk topraklarına doğru gitmek anneyi özgürleştirir miydi?

Likya’da kutsanmış hissetti.

Kaybolmuştu ve yüzyıllardır ölü doğmuş çocukların annesiydi.

Memeleri sütle dolmuştu.

Güneş batmaya başlamıştı.

Kendini insanın daha gerçek ve samimi olduğu bir çağda bulmuştu.

Gündüz tanrıları ölmüştü.

Yeni tanrılar ise doğmak üzereydi.

Geceye adanan bir kampta memeleri pembeleşmiş

Karnındaki doğum sancısı son bulmuştu.

Aşk tek gerçekti.

Nefret kanser ederdi.

Müzelerden topladığı sikkeleri antik topraklarda harcıyordu.

Truva tipi sandaletiyle müstehcen şakalar yapıyordu.

Karnını doyurdu.

Çadıra girdiğinde yıldızlar üstüne yağıyordu.

Yolun adını yolda koymuştu.